Trasa: Lubcz Wielki - Krzyż - autobus I przystanek - odjazd II przystanek za torem poznańskim - odjazd godz. III przystanek koło boiska – odjazd godz. IV przystanek koło p. Z. Gal. – odjazd godz. V przystanek - odjazd godz. Trasa: Łokacz Wielki - Krzyż – autobus I przystanek koło p. Siew. - odjazd godz. II przystanek koło odjazd godz. III przystanek koło PKS - odjazd godz. Trasa:– Wizany– Krzyż - samochód mercedes Przystanek Wizany - odjazd godz. ( Przystanek Wizany Nr 11 odjazd godz. Trasa: Żelichowo– Kuźnica Żelichowska– Krzyż - autobus Żelichowo – przystanek PKS - odjazd Kuźnica Żelichowska przystanek koło szkoły - odjazd godz. Trasa: Huta Szklana - Krzyż – autobus Przystanek Huta Szklana koło sali - odjazd godz. Przystanek Huta Szklana koło p. Narusz. – odjazd godz. Przystanek Huta Szklana koło p. Łasic. - odjazd godz. Przystanek Huta Szklana koło p. Band. - odjazd godz. Trasa : Zwierzyniec – Brzegi – przystanek Lubcz Wielki koło p. Matk. - samochodem Ford Traffic Zwierzyniec - odjazd godz. Brzegi przystanek koło p. odjazd godz. Brzegi przystanek koło p. odjazd godz. Przystanek Lubcz Wielki koło p. Matk. - odjazd godz. Trasa:– Lubcz Mały - Krzyż - samochodem mercedes przystanek koło sklepu - odjazd godz. przystanek koło kościoła - odjazd godz. przystanek –koło boiska - odjazd godz. Trasa:– ul. Portowa– Krzyż ul. Tartak - Krzyż samochodem Volkswagen Przystanek ul. Portowa odjazd godz. Przystanek ul. Tartak odjazd godz. Trasa : Przesieki –Żelichowo las– Krzyż - samochodem Traffic Przesieki - odjazd godz. Przystanek Żelichowo las - odjazd godz. Trasy i godziny odwozów od 31 maja 2021 r. –Kuźnicy Żelichowskiej, Żelichowa i Przesiek - samochód volkswagen – Krzyż – Lubcz Mały koło – Huta Szklana - marcedes srebrny – Krzyż – Łokacz Wielki – Krzyż - autobus – Krzyż - Lubcz Wielki - mercedes srebrny – Huta Szklana, Wizany, Kuźnica Żelichowska, Żelichowo- autobus – Łokacz Wielki, Lubcz Wielki, Lubcz Mały- autobus – Krzyż – Huta Szklana – Wizany - mercedes srebrny – Zwierzyniec, Brzegi, Żelichowo las - bus Traffic – Lubcz Wielki przystanek koło , Lubcz Wielki - ford Traffic – Kuźnica Żelichowska, Żelichowo - autobus UWAGA! Uczeń przy wejściu do autobusu zakłada maseczkę zakrywającą nos i usta !

© 2012 - 2022 Świat Ebooków

Witaj, Królowo, Matko miłosierdzia, życia, słodyczy i nadziejo nasza, witaj! Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy; do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole. Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć, a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż.

^{„Urodziłem się w Kaliszu, w cegielni Niemca Gruna, ojciec mój prowadził tę cegielnię, tam się urodziła trójka nas: Zosia - najstarsza, później Leon - to ja i Irena. I matka nam umarła przy trzecim dziecku. (…) Ojciec (…) szczęśliwie ożenił się z siostrą matki…”. Staszów „Staszów to był prawie że żydowski. Tam więcej było Żydów jak Polaków. I czym oni się zajmowali? W kieleckim okręgu prowadzili na szeroką skalę krawiectwo, bo Żydzi byli specjalistami w dziedzinie krawiectwa. No i rzeźnictwa. Ten Staszów był pracowity dzięki Żydom, Żydzi nie próżnowali. Pracowali uczciwie i ciężko, żeby utrzymać się i zarobić groszy. Bo przecież Żydzi też potrzebowali pieniędzy. Tylko że Żydzi byli sprytnym narodem, (…) prawie każdy kuty i bity na cztery łapy, że się kapował, co się opłaci, a co się nie opłaci. Co się dowiedziałem, to w Staszowie, w konspiracji wojskowej, powstała jakaś antyrządowa działalność. I w tą działalność było bardzo dużo Żydów wmieszanych, tych żołnierzy, co służyli, bo przecież w wojsku polskim służyli Żydzi. Tam władze wyższe wojskowe i inne zareagowały, poaresztowali w Staszowie tych Żydów. No i były różne procesy, ale wszystko się odbyło bez jakiś tam krwawych rzeczy, nie, nie, broń Boże. Takiego miałem przyjaciela, kolegę, Żydka, Tuchmana (…). I myśmy się tak skolegowali, że on mnie prowadził do bożnicy i pokazywał mi, jak Żydzi się modlą i na czym polega to wszystko. I odwrotnie, ja go do kościoła katolickiego prowadziłem w Staszowie i tłumaczyłem mu, co się dzieje w kościele”. „Były nagonki przed wojną, antyżydowskie. (…) Że Żydzi to brudasy, że choroby roznoszą, że inne. (…) On mnie szanował, bo mówiłem: »Ty, (…) Icek. Trzymaj się mnie, nie daj się« - mówię. »Kopniesz w d… którego, jak ci będzie w coś nos wsadzał. Ojciec aptekę prowadzi, to niech się odczepią«”. „Myśmy się kolegowali do czasów, no powiedziałbym, przed wojną mój ojciec wyjechał z tych Rytwian tu do Zielonki, na cegielnię (…). Tu już wojna, to ja kontaktów z tym Tuchmanem nie miałem, nie wiem, co się z nim stało. Czy go zamordowali hitlerowcy, czy nie". Zielonka „Bardzo dużo znaliśmy Żydów, bardzo dużo. Mój ojciec utrzymywał z nimi stosunki. (…) Ojciec był kierownikiem cegielni w Zielonce (…) i tutaj ojciec zatrudnił Szajego jako szklarza etatowego w cegielni. (…) Szaje był bardzo przyzwoity, pracowity. U tych Szajów? (…) To była starsza Zosia, co myśmy im nadali imiona i wyrobiliśmy im dokumenty, ale jeszcze były dwie młode Żydóweczki, ale nie pamiętam ich imion, co ich wywieźli do Wołomina, do getta, takiego prowizorycznego getta, które w Wołominie zrobili, bo w Wołominie było bardzo dużo Żydów". Prześladowania "Część uciekła na Wschód do Ruskich, a część poniewierała się tu, łapali ich Niemcy. Polacy wydawali Żydów, też się nie bawili. Za pieniądze, to hołota była. Ich wywieźli, ojca i matkę, do Treblinki i w Treblince ich prawdopodobnie zamordowali. I koniec. My więcej nie wiedzieliśmy na ten temat. (…) One się od razu zorientowały, że ojca i matkę zamordują na drugi, trzeci dzień. Przecież Niemcy się nie bawili, wie pan, to byli typowi mordercy. Złapali Żyda, to zadusili. Już jak aresztowali Szajego i wzięli go do wołomińskiego getta, to nie utrzymywaliśmy żadnych stosunków. Tylko jak Zosia i Stasia zbiegły z tego Wołomina, to jedyne schronienie miały u nas, w cegielni. I tutaj ojciec i nasza rodzina się nimi zaopiekowała i powiedzieli: »Nie wychylajcie się nigdzie, nie pokazujcie się nikomu, siedźcie tu, macie co jeść i nigdzie nie wychodźcie, na żadne spacery, żeby się ktoś nie zorientował, nawet z Polaków, że to są Żydówki»”. Schronienie „One wiedziały, że jedyne schronienie mają u nas, u Szymańskiego, kierownika cegielni, gdzie ich ojciec pracował jako szklarz (…), przecież one chodziły tu z ojcem do cegielni, spacerowały przed wojną. Tu znały każdy kąt. I wiedziały, że jeśli uciekną z tego transportu, jedyne schronienie to u nas. U kogo się tu w Zielonce schronią? Kto im da jeść? Na samą wiadomość, że Żydówka, to już myśleli, że Hitler łeb urżnie. Także Polacy się potwornie bali hitlerowców, bo za to, że się przechowywało Żydów, łeb urżnęliby Niemcy. Myśmy musieli robić to wszystko w tajemnicy, żeby nikt nie wiedział, że my przechowujemy Żydówki. Bo jak by nas oskarżyli do Gestapo, to wzięliby nas wszystkich pod ścianę albo wywieźliby do Auschwitz…. Mieliśmy takie w cegielni pomieszczenia, pokoiki, że nie było kłopotu z mieszkaniami. One miały pokoik na górze swój i tam siedziały, spały, łóżka były, umywalki, wszystko. Tylko na jedzonko schodziły niżej, bo matka gotowała coś, takie jakieś zupki, jakieś inne dańka: «Chodźcie Stasia, Zosia». Bo myśmy, ja im wyrobiłem kenkarty (…), miałem chody u takich, co te kenkarty robili legalnie. To był mój kolega, z czasów tutaj zielonkowskich, harcerskich. Gdzieś się władował i robił. Dla Polaków robił. (…) Ja fałszowałem nazwiska, a on wystawiał takie dokumenty już fałszywe. Dla Zosi i dla Stasi. (…) Grodzicka to były takie nazwiska czysto polskie, jak to się mówi. Cały budynek w cegielni do nas należał, tam nikt więcej nie mieszkał. To był dom dla kierownika cegielni i na dole były biura cegielni. (…) I tam przychodziła urzędniczka, która pracowała w cegielni, brała pieniądze i razem z ojcem pracowała”. Tajemnica „Tylko ten, co wyrabiał te dokumenty, wiedział, że u nas się ukrywają Szajówny. Przecież tu w Zielonce Szajówny znali, wie pan, małe dzieci. Tutaj żadnych szans by nie miały, gdyby się pokazały publicznie. Trzeba było chomikować i w nocy nie potrzebowały nigdzie wychodzić, bo ubikacje były, wszystko było, wszystko grało. Pomagały (…) w sprzątaniu, gotowaniu. Tu siedziały, już nie wiem jak długo, ale w każdym razie cały czas też miały zajęcie. Był taki u nas, co obsługiwał nasze konie. I on się zorientował, że u nas ktoś jest. Ojciec go zawołał i powiedział mu: «Siedź na d… cicho i nic nie mów, że u mnie ktoś jest. Bo ciebie Niemcy rozwalą i mnie z rodziną». No i zrozumiał, wyłączył się. (…) To była wielka tajemnica, do końca. Myśmy się bali bardziej jak one. Pan wie, że tak samo je by Niemcy rozstrzelali, jak i nas. To trzeba było tak pracować, żeby nikt nic nie wiedział. I szczęśliwie przeżyły, bo gdyby ktoś zaszpiclował, to by ich wykończyli i nas by wykończyli. Polaków też by wywieźli i rozwalili (…). Wie pan, Niemcy się nie bawili. Byli wybitni bandyci. (…) Bardzo dziękowały. (…) bardzo serdecznie nam dziękowały za to, że myśmy ich uratowali. Ale żal było tych siostrzyczek, i ojca, i matki, że ich w tej Treblince zamordowali. Powstanie „W czasie Powstania (…) całe mienie nam spalili w cegielni: dokumenty, wszystko, świadectwa, co tylko miałem, wszystko ojcu i mnie spalili. (…) Niemcy wywieźli ojca i mnie do Hanoweru, na roboty przymusowe, a matka moja z siostrami trafiła na roboty przymusowe do Solingenu. Kobiety wywozili do Pruszkowa, takiego przejściowego obozu, (…) na roboty przymusowe do Niemiec. I Zosia, i moja siostra, i Stasia, te Żydówki dwie, uciekły w Sochaczewie z tego transportu. (…) Tu pracowały w takim majątku, (…) u ogrodnika, jabłka zbierały, owoce (…)”. Po wojnie „Jak armia radziecka poszła na Berlin, wyzwolili nas i Zośka zdecydowała się na wyjazd do Łodzi, bo tam powstał zaraz komitet żydowski, a Staśka była tak zżyta z moją siostrą, że nie rwała się. A ta Zosia, starsza, co jest obecnie w Buenos Aires, zdecydowała się pojechać do Łodzi. (…) tam wsiąkła i dalej to nie znam już jej historii. (…) Także się rozdzieliły. Zosia w Buenos Aires, a Stasia została w Tel Awiwie. Z Zosią i Stasią żeśmy się zobaczyli już za Polski Ludowej, przyjechały tu, ale były bardzo krótko, była bieda u nas, nędza. (...) One wymagały, Zosia, żeby koszerne danie, to tamto, a... moje siostry mówią: «Stasiu, to jest niemożliwe. U nas jest taka bida, nędza, że wiesz» (…). No i były na takiej sympatycznej herbatce, pojechały do Warszawy i na tym się skończyło. Już kontaktu nie mieliśmy i nie mamy do tej pory. Tu była bida cały czas. I za Polski Ludowej nie było wesoło. Ale jakoś Stasia i Zosia nie miały serca, żeby pomóc nam. Ani grosza od nich nie dostaliśmy. A mogły nam pomagać. Trudno, nie mamy pretensji, żalu. Może im się tak ułożyło”. Uznanie „Ludzie wiedzieli. Już później, za komuny, wiedzieli. Za PZPR-u wiedzieli, że my ukrywaliśmy Żydów w czasie okupacji, że ja mam z ambasady podziękowanie. To troszeczkę może i pomagało. Bo jak ja byłem zatrudniony w Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych Budownictwa «Warszawa», to byłem tam trochę szanowany. Tym bardziej, że Żyd był dyrektorem. On mi nie mówił, że ja uratowałem Żydówki, ale wiedział dobrze. Myśmy byli litościwi w ogóle dla ludzi. Myśmy szanowali, bo co mnie taki, proszę pana, Szaje, szklarz, był winien?. (…) Ludzi Pan Bóg stworzył po to, żeby byli ludźmi, a nie po to, żeby byli bandytami i zwierzętami. I ja, i moja rodzina, i wielu, wielu ludzi podchodzi waśnie w ten sposób, że szanujemy nie tylko swoich, Polaków, ale szanujemy wszystkich ludzi”. Wspomnienia „Żydzi są w dalszym ciągu wspominani, wspominani bardzo mile, bo przecież byli ci ludzie potrzebni, ci Żydzi byli krawcami, rzeźnikami, wie pan. Polska potrzebowała takich ludzi, rzeźników, którzy się znali na tym, jak się krowę zabija czy konia…”. About Edward Szymański. Lewicowy poeta i dziennikarz związany z warszawską Wolą, satyryk, działacz PPS. Popular Edward Szymański songs Ojcu Św. Piusowi XI-mu. Hańba!}

Błogosławieni czystego serca Dwunastoletni Jezus w świątyni On im odpowiedział: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Opowiadanie pt. "Śmierć i narodziny" Było to na cmentarzu w jednej parafii. Dziewczynka w wieku około 14 lat stoi nad grobem i płacze. W ręku trzyma mocno zużytą kartkę. - Dlaczego tu stoisz? - To grób mojej mamy. Zmarła, gdy mnie rodziła. Przed śmiercią na tej kartce napisała: "Jeżeli urodzi sie dziewczynka - niech będzie Basia. To jestem ja. Zawsze tu przychodzę, gdy jest mi ciężko. Kocham ją nad życie." Pewnie nigdy nie myślałaś o mnie, nosząc pod sercem, ani potem, tuląc do piersi, że urodzisz i wychowasz - płomień. Myślałaś: będzie silny, szczęśliwy, bez trosk... - Maleńka, droga matko, cóż Ci o sobie powiem? Nauczyłem się walczyć i cierpieć, nienawidzić i kochać, kochać tak mocno, jak tylko potrafi człowiek (Edward Szymański, Do mojej matki). Refleksja Miłość matki jest cierpliwa i pełna poświęcenia. Matka oczekuje na wzrost swojego dziecka, opiekując się nim dzień i noc. Daje potrzebny czas na popełnianie błędów, ale też na ich naprawienie. Kiedy nadchodzi ciężki moment dla dziecka to pomaga. Kiedy potrzeba pomocy w prawdziwym niebezpieczeństwie, wtedy nie ma chwili zawahania w podjęciu prawidłowej decyzji. Serce matki czuje więcej i działa z wyprzedzeniem. Jest mądre, bo pochodzi z kobiecej wiedzy i intuicji. Jest wielu szczęśliwców na tej ziemi, którzy tego doświadczyli. Dziękujemy mamom, które dały życie, czas, poświęcenie i całe swoje serce swemu ukochanemu dziecku. 3 pytania na dobranoc i dzień dobry 1. Podaj pięć osobnych słów, które opisują Twój stosunek do własnej matki. 2. Która z cech Twojej mamy wydaje Ci się najlepsza? 3. Czy pamiętasz o niej tylko w chwilach ciężkich, czy też i w momentach radości? I tak na koniec... "Atmosferę w rodzinie wciąż jeszcze tworzy matka. To ona jest w domu menedżerem" (Margaret Thatcher). Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć.

. 596 190 431 644 538 315 115 113

edward szymański do mojej matki